13 ساله ای که در رکاب امام حسین(ع) جنگید و به شهادت رسید و به این صورت به الگوی نوجوانان جهان تبدیل شد.
ˈبه خدا قسم او را خواهم کشتˈ، جمله ای بود که عمر بن سعد اژدی بر زبان راند و شمشیرش را به روی نوجوانی از سلاله نبی کشید و او را همچون جدش امام علی(ع) شکافت.
برای دشمن فرقی نمی کرد، نوجوان 13 ساله یا پیرمرد 75 ساله، هرکس که در سپاه حسین(ع) بود باید کشته می شد، برای امویان تمام فرزندان علی(ع) خطرناک بودند تمام یاران حسین(ع) لشکر بزرگی تلقی می شد و هیچ رحمی در برابر آنان روا نبود.
به اسرار از عمویش اجازه گرفته بود، می خواست از حق دفاع کند، می خواست هرچند کوچک سهمی از مبارزه در راه پاسداری از حق داشته باشد.
کوچک بود اما چابک و دلیر، خوب می دانست که بنی هاشم جسارت و شجاعت را در ذات خود دارند، ترس در قلب آنان هیچ راهی ندارد و برایشانهمه چیز غیر از رضای الهی بی ارج و قرب است.
پا به میدان که گذاشت، طبق روال مرسوم جنگ های تن به تن شروع به رجز خوانی کرد ˈاگر مرا نمی شناسید، بدانید که من فرزند حسن، نوه ی پیامبر برگزیده و امین ام. این حسین است که همانند اسیری در دست مردمی گرفتار است، مردمی که کاش باران رحمت هرگز بر آنها نباردˈ.
او کسی غیر از قاسم ابن حسن نبود، 13 ساله ای که تا ابد الگوی تمام نوجوانانی شد که به جنگ با باطل شتافتند و رضایت حق را بر تمامی لذتهای جهان ترجیح دادند.
قاسم شهادت عمویش حضرت عباس(ع) و پسر عم اش حضرت علی اکبر(ع) را دیده بود، او میزان خباثت و پستی دشمن را در شهادت علی اصغر درک کرده بود، دشمن را خوب می شناخت، از قصد و نیت آنان نیز به خوبی آگاه بود از این رو بی مهابا به سپاه دشمن تاخت و حریف طلبید و در اولین حضورش 35 نفر از یزدیان را به هلاکت رساند.
دشمن فکرش را هم نمی کرد، نوجوانان بنی هاشم چنین جسارت و شجاعتی داشته باشند، قاسم در نظر آنان جسه ای کوچک و نحیف داشت، اما رزم او جلوه ای از شمشیر زنی پدرانش را نمایش می گذاشت.
قاسم مرید عمویش حسین(ع) بود، زیر دست او تربیت شده و به بالندگی و بلوغ رسیده بود، او را خوب می شناخت و به حقانیتش یقین داشت از این رو شمشیر زدن در رکاب او برایش آرزویی مقدس تلقی می شد.
قاسم ابن حسن(ع) به خوبی می دانست که جنگیدن و مبارزه در راه حق، به سن و سال نیست، لازمه مقابله با دشمن، بصیرت، ولایتمداری و هوشیاری در برابر دشمنان است، پیروز جنگ کسی نیست که بیشتر بکشد و پیروز همیشگی کسی است که در راه حق جنگید و حقیقت را در میان گرد و غبار شبهه و تردید آشکار ساخت.
قاسم ابن حسن(ع) 13 ساله شهد شد، تا نوجوانان همچون بهنام محمدی و حسین فهمیده، پیروی از ولایت و امامت و جنگ در راه اسلام برای همیشه در خاطرشان باقی بماند.
ˈبه خدا قسم او را خواهم کشتˈ، جمله ای بود که عمر بن سعد اژدی بر زبان راند و شمشیرش را به روی نوجوانی از سلاله نبی کشید و او را همچون جدش امام علی(ع) شکافت.
برای دشمن فرقی نمی کرد، نوجوان 13 ساله یا پیرمرد 75 ساله، هرکس که در سپاه حسین(ع) بود باید کشته می شد، برای امویان تمام فرزندان علی(ع) خطرناک بودند تمام یاران حسین(ع) لشکر بزرگی تلقی می شد و هیچ رحمی در برابر آنان روا نبود.
به اسرار از عمویش اجازه گرفته بود، می خواست از حق دفاع کند، می خواست هرچند کوچک سهمی از مبارزه در راه پاسداری از حق داشته باشد.
کوچک بود اما چابک و دلیر، خوب می دانست که بنی هاشم جسارت و شجاعت را در ذات خود دارند، ترس در قلب آنان هیچ راهی ندارد و برایشانهمه چیز غیر از رضای الهی بی ارج و قرب است.
پا به میدان که گذاشت، طبق روال مرسوم جنگ های تن به تن شروع به رجز خوانی کرد ˈاگر مرا نمی شناسید، بدانید که من فرزند حسن، نوه ی پیامبر برگزیده و امین ام. این حسین است که همانند اسیری در دست مردمی گرفتار است، مردمی که کاش باران رحمت هرگز بر آنها نباردˈ.
او کسی غیر از قاسم ابن حسن نبود، 13 ساله ای که تا ابد الگوی تمام نوجوانانی شد که به جنگ با باطل شتافتند و رضایت حق را بر تمامی لذتهای جهان ترجیح دادند.
قاسم شهادت عمویش حضرت عباس(ع) و پسر عم اش حضرت علی اکبر(ع) را دیده بود، او میزان خباثت و پستی دشمن را در شهادت علی اصغر درک کرده بود، دشمن را خوب می شناخت، از قصد و نیت آنان نیز به خوبی آگاه بود از این رو بی مهابا به سپاه دشمن تاخت و حریف طلبید و در اولین حضورش 35 نفر از یزدیان را به هلاکت رساند.
دشمن فکرش را هم نمی کرد، نوجوانان بنی هاشم چنین جسارت و شجاعتی داشته باشند، قاسم در نظر آنان جسه ای کوچک و نحیف داشت، اما رزم او جلوه ای از شمشیر زنی پدرانش را نمایش می گذاشت.
قاسم مرید عمویش حسین(ع) بود، زیر دست او تربیت شده و به بالندگی و بلوغ رسیده بود، او را خوب می شناخت و به حقانیتش یقین داشت از این رو شمشیر زدن در رکاب او برایش آرزویی مقدس تلقی می شد.
قاسم ابن حسن(ع) به خوبی می دانست که جنگیدن و مبارزه در راه حق، به سن و سال نیست، لازمه مقابله با دشمن، بصیرت، ولایتمداری و هوشیاری در برابر دشمنان است، پیروز جنگ کسی نیست که بیشتر بکشد و پیروز همیشگی کسی است که در راه حق جنگید و حقیقت را در میان گرد و غبار شبهه و تردید آشکار ساخت.
قاسم ابن حسن(ع) 13 ساله شهد شد، تا نوجوانان همچون بهنام محمدی و حسین فهمیده، پیروی از ولایت و امامت و جنگ در راه اسلام برای همیشه در خاطرشان باقی بماند.