به گزارش بازی دراز، زبان به عنوان وسیله ای برای ایجاد ارتباط خصوصا در عصر حاضر ، و نیز تدریس آن در دانشگاه و مجهز نمودن دانشجویان به آن، بر کسی پوشیده نیست و از اهم مسایلی است که باید مورد توجه قرار بگیرد. علی الرغم آگاهی اکثر مسئولین آموزش عالی و همچنین دانشجویان به کاربرد و اهمیت زبان ، متاسفانه نواقصی در کار تدریس زبان وجود دارد که با وجود تلاشهایی که صورت میگیرد ، نه تنها نتیجه مطلوبی به دست نمی آید بلکه تدریس زبان در برنامه اکثر دانشگاهها جنبه تزیینی داشته و هیچ نتیجه عملی از آن بدست نمی آید.
مهم ترین عاملی که باعث پیدایش این وضع شوریده و نابسامان گردیده، مشخص نبودن هدف ما از آموزش زبان و استفاده از شیوه آزمایش و خطا است. گنجاندن زبان از روی تقلید و برای پر کردن ساعات برنامه ، چنین طرز فکری را القا مینماید که زبان به عنوان هدفی در نفس خود ، نه به عنوان وسیله ای برای دست یافتن به هدفی دیگر در نظر گرفته شده است که این حالت همانطور که در بالا ذکر شد حالت تیزیینی به خود گرفته و گنجاندن آن در برنامه، شبیه به افزودن ادویه یا چاشنی به غذا شده است.
در واقع ، یادگیری چهار جنبه زبان شنیداری، خوانداری، گفتاری و نوشتاری امری بسیار مهم می باشد ولی این هدفی است عالی و ایده آل که رسیدن به چنین هدفی با توجه به محدودیتهای موجود مانند احتیاج به اساتید مجرب که به اندازه اهل زبان مسلط باشند ، احتیاج به کلتس های کوچک چهار- پنج نفره ، احتیاج به سالها تمرین و برنامه های فشرده و پی گیر دارد، ضبط صوت - نوار- وسایل سمعی و بصری عوامل دیگری هستند که میخواهد.
اگر بخواهیم واقع بینانه نگاه کنیم امکانات مذکور فعلا در اختیار ما نیستند. پیشنهاد می شود که ما بایستی هدف خود را از تدریس زبان بسیار محدود کنیم و از آن اهداف ایده آل چشم پوشی کنیم و سطح پایین تر ولی عملی تر که با امکانات ما سازگار بوده و همانا مهارت خواندن است را بپذیریم.
بنابر این بایستی از دوره دوم دبیرستان و بویژه در سطح دانشگاه ، هدف تدریس زبان را به خواندن محدود کنیم بخاطر اینکه تسلط جنبه خواندن زبان برای افراد بالغ از دیگر جنبه های زبان آسان تر است. البته تحقیقات زبانشناسی این امر را تایید و ثابت کرده است" و نیز چون اغلب کتابهای موجود و مرجع به زبان انگلیسی می باشد ، بدیهی است که استفاده از این منابع صرفا به توانایی خواندن احتیاج دارد " البته ضمن یادگیری مهارت خواندن معنا نیز فرا گرفته خواهد شد. پیشنهاد دیگر این است که کتابهایی که برای تدریس زبان انتخاب می شود نباید از کتاب های عمومی باشد ، بلکه باید مربوط به رشته تحصیلی دانشجو باشد. به عبارتی دیگر، لزومی ندارد که درس عمومی را قبل از دروس تخصصی بگذرانیم ، بلکه در عوض بایستی کتابهایی ارایه گردد که از نظر زبان درجه بندی شده باشند و دانشجو بسته به قوه و توانایی خود از آنها استفاده نماید.