بازی دراز 1404/به هیچ لطمه ای به حجاب ، هنرمندانه چادر به کمر می بستند و با وسواس ، از آن وسواس های مادرانه عکس ها را جا به جا می کردند ، از قبور خاک می گرفتند ، وسایل داخل ضریح آلومینیومی را مرتب می کردند ، شمعدانی به وسایل اضافه می کردند ، زیلو پهن می کردند ، مفاتیح می خواندند، آنجا زندگی می کردند .
دبه را آب می کردند ، سنگ قبور را می شستند و دست می کشیدند روی نوشته قبرها. جوری که انگار دارند بچه شان را ناز می کنند. می رفتی اگر کنارشان ، دعوتت به چای می کردند و احیانا نان و پنیری، خاطره ای .
آه ! کم شده اند این صحنه ها ، چرا که خیلی سریع دارند از میان ما می روند.
مادران شهدا امثال الحکم جمهوری اسلامی اند.
عاشقانه به نظام فرزند دادند دلرباترین میراث فرهنگی جمهوری اسلامی ، زنبیل سرخی است که گنجایش عشق را داشت.
یک شکلات ، شکم تمام مورچه های قطعه ای از بهشت زهرا را پر می کند. مورچه ها شب جمعه ها دلشان تنگ می شود برای مادران شهدای که دیگر در میانشن نیستند. گنجشک ها به این امید می آیند که مادران شهدا را ببینند ، اما پنجشنبه به غروب آفتاب نزدیک می شود و جای مادر صبور شهید خالیست.
مثل ننه علی ، مثل آن مادر شهیدی که روی سنگ مزار پسرش ، دقیقا روی اسم شهید ، گندم می ریخت تا سفره پرندگان باشد.
حالا هر هفته پنج شنبه آواز گنجشکها بوی غم می دهد. گنجشک ها معتقدند : مادر برود ، هر شهیدی گمنام می شود .
آهای آدم ها ! تا آنها بروند ، این سنگ ها را خاک نمی گرفت.
