دوازهم اردی‌بهشت، روز معلم است و سمبل آن، استاد مرتضی مطهری، آیت‌الله شهید بود که به دست گروه فرقان در سال ٥٨، که گروه اندک و کم‌سواد و متحجر و تنگ‌نظر و کوته‌بین بودند و خود را ایدئولوگ و انقلابی معرفی می‌کردند. این حادثه بسیار تلخ بود و فاجعه‌آفرین، آن هم در نخستین ماه‌های پیروزی انقلاب اسلامی ایران محسوب می‌شد، استاد مطهری، معلم و استاد بود، و مربی بود، مؤلف بود و گوینده، مجاهد آگاه‌ساز بود و افشاگر، محقق بود و منصف، آنی قرار و سکون نداشت، یا فکر می‌کرد که متفکر شد، یا عابد بود و متعبد، و یا می‌نوشت و نوشته وی مستند بود و جامع، ناقل بود و منقولات وی، معقول و مطبوع و عمیق بود، یا می‌گفت و بیان وی روان و دل‌پذیر بود و نفوذ کلام داشت، نوشته‌های وی متنوع بود و برای بسیاری حرف و سخن داشت، کلام و فلسفه و تفسیر و تاریخ و حدیث و موعظه و مرثیه را با خود داشت، دارای توکل و توسل و تعهد بود، دقیق بود و عمیق، عواطف و خرد و حکمت و اخلاق و دیانت در قلم و کلام و عمل وی موج می‌زد، با اینکه بیش از ٣٤ سال از شهادت وی می‌گذرد، کلام وی تازه و به روز است و قلم وی نیز طراوات و شادابی و تازگی روز دارد، زیرا برخاسته از «وحی و حدیث و عقل و تجربه» بود، شاگرد و تربیت شده امام خمینی و علامه طباطبایی رحمت‌الله علیهما بود و دوستانی چون آیت‌الله بهشتی و باهنر و مفتح و هاشمی و خامنه‌ای داشت، که «فمنهم من قضی نحبه ومنهم من ینتظر ، و ما بدلْوا تبدیلا» شدند. شهادت وی همراه با قلم و بیان شد و وی را به درجات رفیع رساند.
روحش شاد و مرتبه‌اش رفیع و راهش مستدام باد.